To miała być kolejna wyprawa w dobrze znany rejon Alp Berneńskich. Sobotnie popołudnie 17 maja zapowiadało się spokojnie. Nikt z uczestników nie spodziewał się, że ten dzień zapisze się czarnymi literami w historii szwajcarskiego freeride’u. Na zachodnim zboczu Eigeru zeszła lawina. Dwie osoby nie przeżyły. Wśród nich – 22-letni snowboardzista Eliot Daenzer.
Byli już wysoko, kiedy śnieg ruszył. W jednej chwili wszystko się zmieniło. Lawina runęła z impetem, zaskakując grupę, która jeszcze przed chwilą podchodziła spokojnie pod szczyt. Śnieg, lód, kawałki skał – wszystko runęło na nich z ogromną siłą. Ratownicy byli na miejscu bardzo szybko, ale dramat rozegrał się błyskawicznie. Dwóch osób nie udało się ocalić.
Jednym z nich był Eliot Daenzer. Dla przyjaciół – po prostu „El”. Dla fanów – nadzieja szwajcarskiego freeride’u.
Eliot Daenzer. Chłopak z gór
Wiedział, czego chce od życia. Gdy inni jego rówieśnicy zastanawiali się, co dalej po szkole, on już trenował. Każdą wolną chwilę spędzał na stoku – tam czuł się najbardziej sobą. Eliot miał wtedy 17 lat. W 2019 roku, na zawodach juniorskich, pokazał, że ma nie tylko talent, ale i charakter. Sięgnął po tytuł mistrza świata w snowboardowym freeride’zie. Dla wielu to był sygnał: ten chłopak może zajść naprawdę daleko.
Eliot Daenzer nie lubił rozgłosu. Unikał kamer. Zdecydowanie wolał poranne podejścia na szczyty od błysków fleszy. Mimo to, środowisko go znało i ceniło – za technikę, wyczucie i niespotykaną pokorę wobec gór.
„Eliot nie był tylko zawodnikiem. Był symbolem wartości, które wyznajemy w freeride’zie: pasji, szacunku, wolności. To boli” – napisali organizatorzy zawodów Nendaz Freeride.
Druga strata w krótkim czasie
Sophie Hediger również była związana z górami całym swoim życiem. Straciliśmy ją zaledwie kilka miesięcy wcześniej. Choć dzieliła ich różnica wieku i doświadczenia, łączyła ich ta sama pasja – bezwarunkowa miłość do natury i sportu, który często testuje granice. Eliot był ostrożny. Miał doświadczenie, znał teren, ufał swoim umiejętnościom. Ale czasem to po prostu za mało – bo w górach nie zawsze można przewidzieć wszystko.
