Przez wieki Polska była monarchią i przez ten czas na tronie zasiadało wielu bardzo znanych władców, między innymi Bolesław Chrobry, Kazimierz Wielki, Władysław Jagiełło, Zygmunt II August czy Stanisław August Poniatowski, jednak część z nich została niemal zapomniana, poniżej wymienieni zostaną najmniej znani królowie Polski.
Mieszko II Lambert
Urodził się w 990 roku i był synem Bolesława Chrobrego. Został drugim królem Polski. Starsi skrybowie opisywali jego rządy jako nieudolne. Jednak najnowsze badania wskazują, że mogło być zupełnie inaczej. W 1028 roku najechał Saksonię i do niewoli wziął wielu jeńców. Rok później odparł zemstę cesarza Konrada II. Wcześniej natomiast wypędził z kraju swoich zbuntowanych braci Bezpryma i Ottona. Tym czynem znacząco wzmocnił swoją władzę. Niestety w 1031 roku z dwóch stron zaatakowały siły Cesarstwa i Rusinów. Polacy nie mieli dużych szans z tak przeważającymi siłami i musieli zrzec się Milska, Łużyc i Grodów Czerwieńskich. W tym samym roku Mieszko II musiał uciekać z kraju, władza wpadła w ręce Bezpryma. Jednak nie trwało to długo. Już rok później król powrócił do ojczyzny i rządził nią aż do śmierci w 1034 roku.
Wacław II Przemyślida
Wacław II Czeski został najpierw koronowany na króla Czech w 1278 roku, a następnie w 1300 Polski. To dzięki niemu Polska faktycznie zjednoczyła się po rozbiciu dzielnicowym. W dniu koronacji panował nad Małopolską, Wielkopolską, ziemią sieradzką, Kujawami oraz Pomorzem Gdańskim. Wacław II zmarł 21 czerwca 1305. Nosił zatem tytuł króla Polski zaledwie kilka lat. Najprawdopodobniej, mający wielu wrogów, również na dworze, król został otruty.
Polska Monarchia: Najmniej znani królowie Polski
Ludwik Węgierski
Pochodził z dynastii Andegawenów i rządził Polską w latach 1370-1382. Ludwika nie darzono nad Wisłą sympatią, gdyż przyjeżdżał do Polski jedynie okazjonalnie. To on w 1374 r. wydał przywilej koszycki, w którym gwarantował szlachcie podstawowe prawa. Ograniczał on władzę monarszą, a ugruntowywał przewagę stanu szlacheckiego w państwie. Stan ten trwał aż do upadku I Rzeczpospolitej.
Jan Olbracht
Był synem Kazimierza Jagiellończyka. Nad jego wychowaniem czuwał kanonik krakowski Jan Długosz. Dzięki temu Olbracht był szeroko wykształconym człowiekiem, znającym kilka języków. Koronowano go 23 września 1492 roku. Od razu musiał mierzyć się z zagrożeniem ze strony Turcji. W 1497 roku zorganizował wielką wyprawę wojenną na Mołdawię, jednak ta zakończyła się równie wielką porażką. To podcięło autorytet władcy w kraju. Zmarł niecałe dziesięć lat od objęcia trony w 1501 roku.
Aleksander Jagiellończyk
Młodszy brat Jana Olbrachta, urodził się w 1461 roku i był przeciwieństwem swego brata. Nie lubił się uczyć, za to z wielkim oddaniem poświęcał się sprawom wiary. Aleksandra odbyła się 12 grudnia 1501 roku. W 1503 r. podpisał on rozejm, kończący wojnę z Moskwą. Na mocy tego układu około 1/3 terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego znalazło się pod okupacją wroga. W 1505 uchwalono konstytucję „Nihil novi”, która twierdziła, że bez zgody szlachty sejm nie mógł uchwalać żadnych nowych praw i przepisów. Zmarł przedwcześnie w 1506.
Anna Jagiellonka
Córka Zygmunta Starego i Bony Sforzy. Pod koniec 1575 roku szlachta wybrała ją na króla Polski. Na małżonka wybrano jej księcia siedmiogrodzkiego Stefana Batorego. Anna Jagiellonka bez reszty oddała się sprawom dworu. Wybudowała okazały ogród w Ujazdowie. Gdy władzę w Polsce przechwycili Wazowie, Jagiellonka zamieszkała w Warszawie. Zmarła tam w 1596 roku.
Michał Korybut Wiśniowiecki
Został wybrany na króla Polski po abdykacji Jana II Kazimierza w 1668 roku. Za jego panowania niemal doszło do wybuchu wojny domowej gdyż nie umiał opanować zwalczających się stronnictw, profrancuskiego i proaustriackiego. Na czasy jego panowania przypadła wojna Polski z Turcją. W 1672 r. po serii klęsk podpisano traktat pokojowy w Buczaczu, oddający na pastwę muzułmanów część ziem wschodnich Rzeczpospolitej. Zmarł 10 listopada 1673 r., ponoć do grobu wpędziło go zatrucie pokarmowe.
Stanisław Leszczyński
Jest to najbardziej przypadkowy król Polski. Jego ojciec, wojewoda poznański Rafał, dość czynnie popierał króla szwedzkiego Karola XII podczas Wielkiej Wojny Północnej, za co postanowiono go wyróżnić. W efekcie jego synowi oddano koronę. Niestety już 5 lat później miała miejsce katastrofalna przegrana Karola XII w bitwie pod Połtawą. Skończyły się wtedy również rządy Stanisława Leszczyńskiego. Władcą Polski został ponownie August II Sas, którego wcześniej zdetronizowano.
August III Sas
Został koronowany na króla Polski w styczniu 1734 r. Próbował przeforsować projekt reformy wojskowej, po której przeprowadzeniu zamierzał wykorzystać wojsko Rzeczpospolitej podczas wojen z Prusami. W praktyce wszystkie inicjatywy króla upadały wobec sprzeciwu skonfliktowanych ze sobą fakcji magnackich.
Mikołaj I Romanow
Państwo polskie formalnie upadło w 1795 r. Po tej dacie Polska miała jeszcze jednak swoich królów. Jednym z nich był car Mikołaj I. Jego koronacja miała miejsce 24 maja 1829 r. na Zamku Królewskim w Warszawie. Polacy nie chcą pamiętać o jego rządach, gdyż car łamał konstytucję, nadaną Królestwu Polskiemu jeszcze w 1815 r. przez jego poprzednika, Aleksandra I. W konsekwencji Polacy chwycili za broń w powstaniu listopadowym.
Źródło: Onet
Zobacz również:
